Las manos no siempre piden permiso

O ha sido una buena excusa para destapar prejuicios, o por desgracia el miedo de quien no sabe está doblegando voluntades y encubriendo, una vez más, los motivos reales. Quizás ambas cosas. Una pena. Tanto recelo servirá a quien le importe, y a quien le importe no será por empatía ni compasión, sino como mero instrumento a favor de sus propósitos más egoístas.

Se trata de medios y de "target".

Face... the truth

Con ás de anxo

[ga]

    Vin a aquela muller con sorriso dócil e de ollos tristes. Lamento non ter dito o moito que admirei a súa forza; sentín non ter suficiente para o moito que me ofrecía coa súa coraxe de persoa "de rúa", de pasado difícil e de lastre contemporáneo.

    Muller de cores alegres e de mirada apagada; de bolso baleiro e colar delicado; de pescozo fráxil e de saúde feble.

    Sentinme afortunada, sentinme doída; sentinme egoísta e xenerosa; recoñecinme un pouco nela mentres me contaba sobre a súa cor favorita.

    Lucía un colar brillante que a facía ver máis noble e se cadra aínda máis pobre.