Son consciente e estou agradecida polas persoas de valor que hai na miña vida, iso non cambia, pero teño fobia social.
Non me victimizo; sei que é a miña loita e que en parte logro por momentos poñer unha especie de barreira (que non máscara) desde a que logro unha conducta bastante serea, ás veces con naturalidade e outras veces con ese pánico saboteando mentres o corpo segue a cumplir co libreto na medida do que quede capaz.
Entendo que é difícil de comprender para quen non o vive así, isto combinado co caractér solitario, que me empurra por obriga a illarme de cando en cando para soportar o mundo emocional e atopar os sentidos intrínsecos.
A cotío, o simple feito de facer un plan sinxelo (pero social), se resulta nun momento especialmente sensible, pode supoñer días de preocupación, boicot e ansiedade constante.
O que ocorre é que, mesmo así, e intercalando con esta imperativa necesidade de pregarme en min mesma, tamén é reconfortante volver ahí fóra a superar esas pequenas cousas ás que despois de freitas só queda quitarlles importancia, ou, como parte do mesmo problema, rumiar en angustia por vivir unha vez máis unha experiencia interna de inadecuación con traxe de impostora.
