Vin a aquela muller con sorriso dócil e de ollos tristes. Lamento non ter dito o moito que admirei a súa forza; sentín non ter suficiente para o moito que me ofrecía coa súa coraxe de persoa "de rúa", de pasado difícil e de lastre contemporáneo.
Muller de cores alegres e de mirada apagada; de bolso baleiro e colar delicado; de pescozo fráxil e de saúde feble.
Sentinme afortunada, sentinme doída; sentinme egoísta e xenerosa; recoñecinme un pouco nela mentres me contaba sobre a súa cor favorita.
Lucía un colar brillante que a facía ver máis noble e se cadra aínda máis pobre.
